zaterdag 25 oktober 2014

Geen geld voor eten....

Op het forum waar ik weleens meelees, stond laatst een bericht van iemand die om hulp vroeg, er was geen geld meer voor eten, gelukkig was er iemand die wilde en kon helpen en was diegene geholpen. Helaas kwam er vlak daarna weer een oproep van iemand in datzelfde topic.

Natuurlijk moet je niet alles geloven wat je op internet leest, maar het zette mij wel degelijk aan het denken....

Ik heb gelukkig nog nooit zo'n situatie meegemaakt. Ik ben opgegroeid in een gezin waar mijn moeder thuisbleef toen wij klein waren en mijn vader werkte. Ik heb altijd alles gekregen wat ik als kind nodig had, Ik weet dat mijn ouders ook weleens moesten opletten met hun geld, omdat er maar 1 inkomen binnen kwam, maar we hadden het hartstikke goed, mijn moeder ging werken toen ik wat ouder was zodat ik, mijn broer en zus konden studeren. Daarnaast hebben mijn ouders voor ons alle drie een rijbewijs betaald.

Ik ben dus absoluut niet in armoede opgegroeid. Het betekende echt niet dat we alles maar kregen, vanaf mijn 15e had ik een bijbaantje en van die inkomsten kocht ik allemaal leuke dingen en toen ik ouder was ging ik lekker stappen. Ik verdiende niet veel (Ik geloof dat het iets van €2,- per uur was! haha) Maar het was een leuk bijbaantje. Later ging ik stagelopen en kreeg ik daar een vergoeding voor. Ik was in die tijd niet echt een bespaarder. Ik heb weleens een spijkerbroek van €180,- gekocht, kun je nagaan hoeveel uur ik daarvoor moest werken!!! Maar het merkje dat erop zat vond ik reuze interessant. En zo waren er meer dingen waar mijn geld aan op ging. Mijn ouders leerden mij dat ik ook moest sparen en daardoor had ik een mooie buffer toen ik ging samenwonen.

Toen nog vriend had nog meer spaargeld dan ik, ongeveer het dubbele. We kochten voor ons huurhuis een nieuwe inrichting en werkten allebei fulltime, we hebben in die tijd helemaal niet echt op het geld gelet, maar we spaarden flink. Daarna (nu 4 jaar geleden) kochten we een koophuis en hielden we wat minder over, maar het ging prima.
Toen ik kort daarna mijn baan verloor, kwam de omslag. We wilden ons huis niet meteen weer verkopen (met waarschijnlijk een flink verlies) en toen zijn we gaan besparen. Inmiddels komen we weer prima rond, met 1 inkomen en mijn bijverdiensten (zo zal ik ze maar noemen!)

Ik heb dus werkelijk nooit in de situatie gezeten dat we geen eten meer hadden. Als ik dat soort verhalen lees, schaam ik me eigenlijk. Met mijn volle voorraadkast, als wij een keer minder inkomsten hebben, dan kan ik alsnog boodschappen halen, ik schrijf "gewoon" wat geld over van de spaarrekening. Als die op raakt verkoop ik 1 van onze 2 (!!) auto's, of mijn trouwjurk of al het speelgoed dat hier in huis ligt... Als ik daarna geen geld meer heb, dan kan ik altijd bij familie terecht, dat weet ik zeker!

Er zijn dus, hoe verdrietig ook, mensen die dit allemaal niet kunnen. Die gelijk in de knoop komen als er een keer een tegenslag komt, daarom is het zo belangrijk om een buffer op te bouwen, al spaar je maar €20, per maand! Of koop je af en toe een blik groenten extra met de boodschappen...
Wij hebben het hartstikke goed, dat blijkt maar weer! Ik ga toch eens uitzoeken of we niet eens iemand kunnen helpen (maar waar vindt je iets betrouwbaars?!) en is het iemands eigen schuld als hij of zij geen geld heeft omdat er schulden zijn? Dat vind ik soms zo krom, wij hebben het zo goed mede door onze levensstijl... maar niet iedereen leeft zo, dat begrijp ik ook.

Heb jij weleens in de situatie gezeten dat je geen geld had om te eten?!

10 opmerkingen:

  1. Als zelf iemand met schulden: er zal altijd iets zijn waardoor iemand met een vingertje kan wijzen. Zo kan ik heel hard roepen dat mijn man eerder aan de bel had moeten trekken, mij niet mee uit eten had moeten nemen toen we elkaar net kende, of iemand kan roepen dat ik beter op zijn financiën had moeten letten toen we gingen samenwonen en trouwen. Ja, dat is zo, maar dat is allemaal achteraf praten.

    En wij hebben (gelukkig) hetzelfde: wat staan aan voorraad, en veel lieve mensen om ons heen. Zoals de leidinggevende van mijn man zei: dat is ook een verdienste. Zij betalen nu de eigen bijdrage hulpverlening voor ons, omdat ze het mijn man zo gunnen. De eerste die langs kwam toen mijn man terecht was (ik kwam erachter toen hij een nacht weg bleef) was de dominee, om te kijken of we geestelijke ondersteuning nodig hadden - het was weekend, en ze heeft ons geweldig over die eerste dagen heen geholpen - en ze nam gelijk koekjes en een fles wijn mee voor als er visite kwam. Mijn ouders kwamen langs en zouden een pak koffie meenemen voor ons, dat werd uiteindelijk een heel boodschappenpakket.

    Het lijkt me verschrikkelijk om geen mensen om je heen te hebben, en zoiets op een forum te moeten vragen! Van mensen die dichtbij staan dingen aannemen is al zo moeilijk, van vreemden lijkt me nog veel moeilijker.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gelukkig hebben wij nog nooit in die situatie gezeten. Lijkt me echt vreselijk als je zoiets moet vragen via een forum :(

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Omdat ik wil helpen doneer ik aan de voedselbank, want er is niet alleen voedsel nodig, dat voedsel moet ook getransporteerd, opgeslagen en verdeeld worden en dat kost gewoon geld. Ik weet dat ze daar noet zomaar helpen maar ook proberen mensen op andere manieren te steunen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Geen eten heb ik nooit meegemaakt. Wel is het zo dat toen ik nog thuis woonde we het niet riant hadden. Mijn vader verdiende niet zo veel, hij was een 'gewone fabrieksarbeider'. Mijn moeder had geen opleiding, ze had alleen maar lagere school. Mijn moeder had wel 5 'poetshuizen' veelal leraren gezinnen. We kregen thuis niet alles soms moest je wachten op de kinderbijslag en dan werd er gekeken wie er kleding/schoenen/jas nodig had en als je pech had en je broertje/zusje was nog harder gegroeid dan moest je weer een kwartaal wachten.

    Als mijn moeder macaroni kookte dan gingen er 3 ponds pakken in het water, er werd wat groente gekookt en er ging 2 blikken smac door de macaroni. Ketchup erbij en wij hadden heerlijk eten. Ook had mijn moeder een moestuin en daar werd voornamelijk door haar veel groenten en aardappelen verbouwd.

    Mijn moeder ging iedere week naar de bank geld halen (aan de balie) en soms als er een groot tekort was kreeg ze voor de vorm 25 gulden en werd ze weggestuurd met de boodschap 'als het loon van uw man gestort is krijgt u de rest'. Ik heb mijn moeder wel een zien huilen als ze bij de bank vandaan kwam. Verder kon er bij heel veel winkeliers 'op de pof' gekocht worden. In een boekje werd opgeschreven wat je meenam en was het loon gestort of de kinderbijslag was er dan werd alles betaald.

    Overigens ik kom uit een gezin van 5 + mijn ouders dus 7 personen.
    En hadden wij armoe? Nee echt niet. Niet alles kon maar nu ik zelf een huis/man gezin heb weet je hoe je met je geld om moet gaan. Mijn moeder heeft het naar omstandigheden prima gedaan. Ze ging zelf ook werken om meer inkomen te hebben en zelfs mijn vader nam er nog een baan bij voor de zaterdag voor nog wat extra geld.
    Luxe hadden we thuis niet, geen chips in het weekend, zelden snoep maar als er een verjaardag was dan mochten we kinderen uitnodigen we deden allerlei spelletjes, kregen dan wel chips en snoep en frisdrank.

    Van het zaterdag geld kocht mijn vader wel eens een hele oude auto. Deze ging hij dan opknappen en hij verkocht de auto als die in orde was. Tussentijds reden wij er met het hele gezin in rond. We zijn overal geweest (in Nederland) Bij familie in Amsterdam, Noord Holland etc. Toen ik in groep 8 (6eklas) zat waren er klasgenoten die hadden nog nooit de zee gezien. Als mijn vader een auto had gingen we in de zomer een weekend naar zee naar een tante. Kijk dat is luxe. Hier kan geen vliegvakantie tegen op.

    En nu moet ik het zelf doen, de financiën. Mijn hele opvoeding heeft er voor gezorgd dat ik weet dat niet alles vanzelf goed komt. Je moet er zelf wat voor doen. En mijn man en ik (en kinderen)zijn gezond, als je gezond bent dan kun je veel meer, je hebt veel minder zorgen. Dit zijn de dingen waar ik blij om ben en ik weet dat dit helaas niet voor iedereen geldt.

    Ik heb ook niet kunnen studeren, mjjn ouders hadden hier geen geld voor maar ik had mijn zinnen gezet op een opleiding en een decaan heeft mij toen getipt dat je geld van de provincie kon lenen (toen kon dat nog). Hier heb ik mijn opleiding van betaald.Toen ik later een baan had heb ik alles terugbetaald aan de provincie.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. vind het altijd een beetje dubbel, ben zelf alleenstaand met een minimum inkomen en toen mijn dochter nog thuiswoonde was het echt niet simpel om alle ballen in de lucht te houden ,maar door veel 2e hands te kopen , niet op vakantie te gaan, geen auto hebben en over te schakelen naar huis merken en op aan biedingen te letten is het mij gelukt om zonder schulden te leven en zelfs nog te kunnen sparen. nu rook en drink ik ook nog eens niet dus dat scheelt ook al veel. er zullen best mensen zijn die buiten hun schuld om in de problemen komen ,maar ik zie ook nog steeds veel mensen die vinden dat zij recht hebben op bijvoorbeeld vakanties, i pads en andere hebbedingetjes , ben je dan zielig als dat fout gaat? in veel gevallen zouden die mensen prima rond kunnen komen met in de meeste gevallen een prima salaris. natuurlijk is het sneu als er een inkomen wegvalt, maar in veel gevallen hebben die mensen nog steeds een hoger inkomen dan veel andere mensen die het met minder moeten doen en wel rondkomen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik prijs mezelf gelukkig, dat ik altijd in de omstandigheden heb verkeerd dat er voldoende te eten was. En dat ik in staat bleek dat ook zo te houden toen ik van het minimum moest rondkomen. Niet iedereen heeft die "skills". Ik heb op dit moment weer een mega pan soep op staan, met veel groenten en restjes. Niet duur, maar wel aanwezig. Ik ben rijk!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb zo'n vermoeden dat wij op het zelfde forum lezen, ik lees de topics ook regelmatig. Hoewel ik soms ook wel mijn vraagtekens er bij zet.

    Vooropgesteld, ik heb het ook heel krap gehad. Niet alleen in het verleden maar ook recent nog. Maar ik heb er altijd voor gezorgd dat ik geld had voor eten. Ook al is het dan wat minder gezond eten omdat het goedkoop is. Maar wat kost dat nu? Voor € 15,- kan je als 1 volwassene een week eten, misschien simpel en saai, maar wel eten.

    En juist in mijn arme tijden zorgde ik dat ik een voorraad had. Dus als ik een keer € 0,35 over had nam ik een pak macaroni mee voor de voorraad. Een andere keer weer wat peulvruchten in blik, groente uit de vriezer of rijst. Zo heb je al snel een soort 'buffer' in eten.

    Daarnaast is het ook zorgen dat je geld op zij zet, elke euro helpt. Deze tactieken zorgen er voor dat je een tegenslag doorkomt en ook nog eten hebt.

    Blijkbaar is het een vak apart om op deze manier met geld om te gaan, iets wat niet iedereen beheerst. En als je dan ook geen mensen om je heen hebt die je kunnen helpen, dan zit je snel in de problemen. Triest!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik heb, in de tijd dat ik een uitkering had, verschillende keren zonder geld gezeten. Niet door mijn fout, maar omdat de Sociale Dienst het geld niet overmaakte, zelfs een keer kwijt was. Een lang kerstweekend zonder inkopen kunnen doen is zorgelijk, heeft niets met kerst zelf te maken maar dat net die week het geld hoorde te komen en dus alles bijna op is...en de SD net dan het geld "kwijt" is.
    De allereerste keer dat de SD die fout maakte, had ik een baby die leefde op speciale babyvoeding vanwege melkallergie. Ik kon nergens geld lenen, kreeg het ook niet mee bij de bank want ik mocht niet rood staan vonden ze...en mij baby heeft een weekend niet gegeten...huilend in het begin...daarna was ze stil, ziek en slap. Heel traumatisch.
    Sinds die tijd staat er altijd voor een maand eten in de voorraad klaar...en ondanks dat ik geen baby zelf heb, ook altijd wat baby-eten. Ik zal ook nooit iemands kind eten weigeren. Een kind mag hier mee eten als er thuis geen eten is. Geld geef ik niet. Ik heb zelf net genoeg om rond te komen. En iedereen kan wel zeggen dat ze zonder geld zitten, maar ze kunnen soms ook zelf verkeerde keuzes maken...waardoor er weinig geld overblijft voor eten.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Gelukkig is ons dat ook nog nooit overkomen.
    Wel dat alles bijna op was maar niet dat we niet te eten hadden.
    Ik besef door dit verhaal wel ondanks dat we schulden hebben
    dat we rijk zijn omdat we te eten hebben.
    Dank je voor dit verhaal dat brengt bij mij veel positiefs
    naar boven waarmee we weer verder kunnen.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik heb het ook gelezen, en ik verbaas mij er al geeneens meer over, erg eigenlijk.
    Ik zou dus ook zo geld kunnen storten, als ik die mensen help prima toch, maarja waar is het eind? want idd, er kwamen er nog een paar achteraan...Ik kan me dus ook niet voorstellen dat er niemand in je buurt is die je helpt.Maar goed, het gebeurt dus wel...
    Marjolein

    BeantwoordenVerwijderen